Τα ανθρώπινα δικαιώματα ανεξάρτητα από το γεγονός ότι από τη γαλλική Διακήρυξη του 1789 μέχρι σήμερα υπήρξαν αντικείμενο ποικίλων επιθέσεων και αμφισβητήσεων, τόσο σε θεωρητικό και ιδεολογικό όσο και σε θεσμικό επίπεδο, αποτελούν τη μεγαλύτερη ηθική κατάκτηση της ανθρωπότητας και τον ανυπέρβλητο αξιακό ορίζοντα της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Οι επιθέσεις αυτές κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στηρίχθηκαν πρωτίστως στον αφηρημένο και οικουμενικό χαρακτήρα τους, στο "μη-νόημά τους". Ωστόσο, η διαμόρφωση της "ηθικής των δικαιωμάτων" στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες υπήρξε αποτέλεσμα ακριβώς του αφηρημένου χαρακτήρα τους και της συναφούς δυνατότητας επίκλησής τους από όλους τους ανθρώπους, κυρίως από εκείνους που υπέστησαν τις κάθε είδους παραβιάσεις τους.

Η δυνατότητα αυτή, ούσα ταυτόσημη με τον ειδολογικό, άρα εξ ορισμού καθολικό χαρακτήρα τους, κατέστησε δυνατή, σε συνδυασμό με την ιδιότητα του πολίτη, την πολιτικοποίησή τους στις δυτικές δημοκρατικές κοινωνίες και τη σύνδεση της ελευθερίας με την ισότητα, μέσα από την οποία απέρρευσαν τα κοινωνικά δικαιώματα (που συνιστούν μορφή "υλοποίησής" τους). Από την άλλη μεριά, η πολιτικοποίηση αυτή δεν εξαντλεί το ηθικό περιεχόμενό τους με το οποίο διατηρεί -και θα διατηρεί εσαεί- σχέση έντασης.