Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ένα εξελισσόμενο διακρατικό σύστημα διακυβέρνησης, στο οποίο η κυριαρχία μοιράζεται ανάμεσα στα κράτη-μέλη και τους υπερεθνικούς ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η σχέση μεταξύ των κρατών-μελών και των ευρωπαϊκών θεσμών εξακολουθεί να διαφοροποιείται διαχρονικά ως αποτέλεσμα της ενισχυόμενης βούλησης των λαών της Ευρώπης για προώθηση της διαδικασίας ολοκλήρωσης. Η διαδικασία αυτή είναι, επίσης, αποτέλεσμα της αυξημένης αλληλεξάρτησης που έχει προκύψει από την κοινή πορεία μισού περίπου αιώνα.

Παρά το γεγονός ότι αντιθέσεις σχετικά με τη φύση και τις εξουσίες της Ένωσης υπάρχουν από την ίδρυσή της και διατηρούνται αμείωτες ως σήμερα, στην πράξη, τα κράτη-μέλη έχουν εκχωρήσει σημαντικό τμήμα των εξουσιών τους στους υπερεθνικούς θεσμούς, περιορίζοντας αυτοβούλως την ανεξαρτησία τους.

Για να μεγιστοποιηθούν τα θετικά αποτελέσματα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι απαραίτητη η ενίσχυση της συνοχής του συνόλου, εν όψει και των διαδοχικών διευρύνσεων που, χωρίς την λήψη κατάλληλων μέτρων πολιτικής, θα καθιστούσαν την Ένωση ένα ανομοιογενές σύνολο.