Συχνά τα κείμενά μου, λένε, τα χαρακτηρίζει οργή. Εύχομαι να πρόκειται για έντιμη οργή. Είναι βέβαιο πάντως ότι η τέχνη αλλά και η καθημερινότητά μας γίνονται πιο καθαρές μέσω της οργής, καθώς πρόσωπα και πράγματα υποχρεώνονται να δείξουν τον εαυτό τους. Πόσο μάλλον που για να διεκδικήσουμε με πειθώ ό,τι αγαπάμε, πρέπει πρώτα να καταθέσουμε τι μισούμε.

Η ζωντανή τέχνη, πάλι, ανέκαθεν ήταν το παιδί της ρήξης, το τέκνο της οργής. Ακόμη και σε αυτήν εδώ τη γωνιά της γης, όπου συντηρητισμός και μετριότητα βασιλεύουν, η τέχνη και οι άνθρωποί της εγκαίρως χλεύασαν την εξουσία και τους μηχανισμούς της. Στον τόπο μας πάντως, προτού διεκδικήσουμε το δικαίωμα της πρωτοπορίας, υποταχθήκαμε στην αυθεντία του ακαδημαϊσμού και στο κυρίαρχο «μέσο γούστο».

Κι όμως, υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Υπάρχει μια τέχνη της ελπίδας και της αξιοπρέπειας. Θέλετε να τη γνωρίσετε; Η Μικρή Πινακοθήκη διατρέχει την εικαστική έκφραση της πατρίδας μας από την παλιγγενεσία μέχρι σήμερα, προτείνοντας δημιουργούς, δημιουργήματα, ιδέες και πάθη ιδεών. Η διαδρομή στηρίζεται σε προσωπικές επιλογές και ανάγκες, αναγνωρίζοντας ότι «επίσημη» Ιστορία είναι η ομολογημένη αδυναμία μας να αναστήσουμε το παρελθόν, και ίσως για αυτό μας αρκεί το φάντασμά του.

Ιστορία, εν τέλει, είναι η δυνατότητα να ψιθυρίσουμε την προσωπική μας ιστορία στο αυτί της αιωνιότητας. Κι αυτή, αν θέλει, ας ακούσει. Ιστορία επίσης μπορεί να είναι ό,τι μένει αφού τελειώσουν οι αφηγήσεις ή τα «δράματα» των δημιουργών που απαιτούν να γραφεί η «ιστορία» τους κάθε υπαγόρευση. Ίσως όμως να ισχύει και με την Ιστορία ό,τι ισχύει και με τον έρωτα: η αληθινή του απόδειξη αρχίζει μόλις ολοκληρωθεί η ερωτική πράξη.