Τα πρώτα παιδικά μου χρόνια είναι καλυμμένα από ένα θαμπό σύννεφο. Η Αλεξάνδρεια αιωρείται αχνά μέσα στις αναμνήσεις μου. Θυμάμαι τη θάλασσά της, τη μυρωδιά της. Το χειμώνα, τα άγρια κύματα να σπάνε πάνω στα βράχια, να ξεφεύγουν και να ξεχύνονται στο δρόμο, σαν να ήθελαν να μας πάρουν και να μας τραβήξουν στην απέναντι ακτή, εκεί όπου ήταν η άλλη πατρίδα μας, η Ελλάδα. Θυμάμαι τα καλοκαιρινά χαμψίνια, την κίτρινη άμμο της ερήμου που εισχωρούσε ύπουλα από τις χαραμάδες και ξαφνικά μας θύμιζε ότι ζούσαμε στην Αφρική.

....Οι Ανατολίτισσες γυναίκες: Ο κρυφός μουσουλμανικός παράδεισος. Καλυμμένες με τις μελάγιες τους, άφηναν μόνο τα υπέροχα μαύρα μάτια τους, τα βαμμένα με κωλ, να φαντάζουν σαν πολύτιμα πετράδια. Οι άλλες Αιγύπτιες, οι πιο μοντέρνες, κυκλοφορούσαν με άνεση ντυμένες ευρωπαϊκά όπως και οι ξένες. Ανατολή και Δύση. Ένας κόσμος σε μικρογραφία σε μια μικρή όμως τόσο Μεγάλη πόλη σαν την Αλεξάνδρεια. Αντικρουόμενες αξίες, αντίθετες νοοτροπίες. Πώς μπορούσαν να συμβιώσουν; Τότε ακόμη συμβίωναν.