Την ξαναείδα πριν από λίγα χρόνια - όχι την ίδια μα κάποια άγνωστη που αν τύχαινε νάταν αυτή η Mόνικα, θάμοιαζε ολόιδια εκείνη. Την είδα με το ξανθό κεφάλι της γυρτό και τον χλωμό αυχένα τεντωμένον οριζόντια κάτω από την κοφτερή των ήχων δοξαριά - τεχνικά και ωραία σαν από δήμιου έμπειρο χέρι - την ώρα που το κυρίαρχο βιολί οδήγαε την ορχήστρα μέσα στους παραλογισμούς του ονείρου που κάποιοι ονομάζουνε "ρομάντζα σε φα μείζον".

Η νεαρή μου άγνωστη στο μπροστινό κάθισμα σκεφτότανε όπως κι εγώ - ω, είμαι βέβαιος για τούτο - σκεφτόμαστε κι οι δυο - Διδάσκαλε συγχώρησέ μας - αν έβαζες κι ένα ταμπούρλο να σβήνει τ' όνειρο μακριά, στο βάθος, σαν κεχριμπάρια του κομπολογιού που χύνουνται μουντά στο χώμα κι όλα σκορπάνε πέρα-δώθε αφήνοντας στα χέρια μας κάποιο σπασμένο νήμα να κοιτάμε.