«Η γυναίκα έμεινε μόνη. Κάνει βόλτες. Κοντοστέκεται κάθε τόσο. Μετράει με το μάτι την απόσταση. Κάτι ψάχνει να βρει. Απελπισμένη σταματάει μπροστά σε μια λιμνούλα. Τρεμουλιάζει το αντικαθρέφτισμα των δέντρων στα νερά. Σαλεύουν οι κορφές στο βυθό της λιμνούλας, λες και φιλάνε τις ίδιες τους τις ρίζες. Μπορεί ακόμα και να κουβεντιάζουν μαζί τους.

Η γυναίκα αγκαλιάζει ένα δέντρο. Ύστερα άλλο, άλλο. Κάτι θέλει να ρωτήσει. Την εκνευρίζει η ασταμάτητη φλυαρία των σιντριβανιών.

Πήρε να διαβάζει. Ανάψανε κιόλας τα φώτα. Φεύγει ο κόσμος. Ερημώθηκε το Πάρκο. Αποκαμωμένη πέφτει σε ένα παγκάκι. Σκεπάζει με τα χέρια το πρόσωπό της. Στους σιωπηλούς λυγμούς της, ψιθύριζε: «Πού είναι η Σμύρνη; Πού είναι η Σμύρνη;» Καμιά απόκριση. Μόνο η φλυαρία των σιντριβανιών και τα πουλιά που λένε τους δικούς τους σκοπούς».