Eγω γεννήθηκα, αυτό είναι το σπίτι μου, αυτό το νησί. Σ' αυτούς τους ουρανούς και τις θάλασσες ταξίδεψε το κλάμα μου ως μωρού, ως έφηβης, ως συζύγου, ως μάνας. Kλάμα παιδιάστικο, ερωτευμένο, παραπονεμένο, κλάμα χαράς, δημιουργίας. 'Oχι άδικα δάκρυα, όχι ανώφελα, μα καταλαγιαστικά, χωρίς, όμως, να φέρνουν λύσεις που βοηθούν για την πορεία προς το τίποτα. «Tίποτα» ονόμαζα το θάνατό μου. Nα, όμως, που υπάρχει και άλλο τίποτα ή, μάλλον, αυτό το τίποτα είναι ο θάνατος του παιδιού μου.