Ο Βασιλικός κινεί τα νήματα της έρευνας με απίστευτη πληθωρικότητα εκφραστικών τρόπων και λογοτεχνικών επινοήσεων, με αξιοθαύμαστη ευλυγισία και μια γλώσσα χειμαρρώδη, οργιαστική, αδηφάγα, συχνά άτακτη και σπάταλη, αλλά τόσο συχνά ευρηματική και απολαυστική (να ένα παράδειγμα: «Ενώ για την ξανθιά τι βαρύ θα 'ναι, Θε μου, τι μποβαρύ, το βράδυ, να ετοιμαστεί για να πάει έξω με το σύζυγο...»). 'Οπως κάθε σπουδαίος συγγραφέας, παίζει με το υλικό του. Είναι εντυπωσιακή η επιδεξιότητα με την οποία ξέρει ν' αξιοποιεί λογοτεχνικά κάτι τόσο βαρύ και άκαμπτο όσο το ντοκουμέντο. Η διαπραγμάτευσή του ακροβατεί παράτολμα, αλλά πετυχημένα, ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη διακωμώδηση. Ο αναγνώστης έχει συνεχώς την αίσθηση ότι ο συγγραφέας δεν παίρνει και τόσο σοβαρά τις βαθυστόχαστες αναλύσεις που κάνει. Χωρίς αυτή την εξισορρόπηση, η έρευνα γύρω από τον Γλαύκο Θρασάκη θα κινδύνευε να γίνει κάποια στιγμή όχι μόνο πληκτική αλλά και μονοδιάστατη, κοντόθωρη και, τελικά, διαβλητή.

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ 'Ολα ανάγονται στο "τρία" σ' αυτό το μυθιστόρημα - ποταμό: στο βιογράφο, τον βιογραφούμενο και τον ιμπρεσάριο. Στις Βρυξέλλες - Ρώμη - Βερολίνο. Στα 33 χρόνια του Χριστού και στις 33.333 αράδες της Οδύσσειας του Καζαντζάκη.