«Ξεκλείδωσε το κόκκινο μπαούλο, το μπαούλο της προίκας της, κι έβγαλε από μέσα ένα μακρύ ροζ εσώρουχο. Με μια αέρινη κίνηση, έριξε τα μαλλιά της προς τα μπρος κι έβγαλε τα ρούχα που φορούσε. Στο τέλος, έβγαλε και το εσώρουχο. 'Εμεινε γυμνή. 'Εσκυψε, να πάρει από κάτω το άλλο της εσώρουχο, κι είδε γυμνό το σώμα της στον απέναντι καθρέφτη. 'Εμεινε ακίνητη έτσι εκεί για λίγα δευτερόλεπτα, να κοιτάζει το σώμα της στον καθρέφτη. Για μια στιγμή ντράπηκε, είν' αλήθεια, γιατί από παιδί τής είχαν πει πως είναι αμαρτία να μένει μια γυναίκα γυμνή ακόμα και στον έρωτα, πόσο μάλλον στον καθρέφτη.

Με μάτια ορθάνοιχτα ονειρεύτηκε τα παιδικά, εφηβικά της χρόνια. Τις πανέμορφες εκείνες νύχτες που ζούσε κι ονειρεύονταν αυτά που δε φαντάζεται κανείς. 'Οχι τίποτα πρόστυχο, χυδαίο και αμαρτωλό, βέβαια. Γιατί αυτή, χωρίς να 'χει διαβάσει ή να της έχουν τίποτα -πού, ποιος τολμούσε, άλλωστε, να πει γι' αυτά κουβέντα τότε;- ένιωθε διαφορετικά. Γι' αυτό την έλεγαν, εξάλλου, κι ονειροπαρμένη, γιατί τα είχε όλα ιερά κι όχι αμαρτωλά και πρόστυχα, όπως οι άλλες. Τον έρωτα αυτή τον ένιωθε, τον είχε από παιδί στην αγκαλιά της, σαν κάτι τρυφερό, αέρινο, μεταξένιο. Κάτι που μόνο στο μυαλό μπορεί κανείς να το συλλάβει, να το νιώσει, να το αισθανθεί.»