Ποτέ του δε φαντάστηκε ότι, μετά από κόπους και προσπάθειες τόσων χρόνων για την επιτυχία και την καταξίωσή του, θα έφτανε στο σημείο να συνειδητοποιήσει ότι όλες οι δραστηριότητές του, οι σκέψεις του, οι μύχιες ανάγκες του, οι πιο ελεύθερες και κρυφές στιγμές του λογοκρίνονται, παραποιούνται και επαναπροσδιορίζονται, όχι από μηχανισμούς σκοτεινούς, αδυσώπητους και ανίκητους, αλλά από τον ίδιο τον εαυτό του.

Κι ούτε θα μπορούσε ποτέ του να φανταστεί ότι μέσα στην απόλυτη προσωπική του χρεοκοπία και ανικανότητα το «Φοίβος Restaurant», ο Μπόσης, με την ιδιόρρυθμη πολιτεία του, την αγάπη του για τη ζωή, την απουσία του αλλά και την προσμονή του ερχομού του, θα αποτελούσαν γι' αυτόν την πιο τραγική προσεπίκληση της ίδιας της ουτοπίας.

Η περίοδος που βρέθηκαν μαζί είναι σίγουρα η πιο ζωντανή παρακαταθήκη του, δηλαδή ό,τι πιο αγαπημένο από μια ζωή που κύλησε και πέρασε κι ό,τι πιο ακριβό για μια ζωή που συνεχίζεται φοβισμένη, υπηρετώντας τους απαραβίαστους νόμους του αμετάκλητου.

Αυτό, εξάλλου, είναι και το τίμημα του κάθε νικητή...