Στην εμφυλιακή Θεσσαλονίκη στα τέλη της δεκαετίας του '40 μπορείς να μυρίσεις μπόλικο αίμα. Πίσω από το Επταπύργιο, στον "συνήθη τόπο εκτελέσεων", τα πτώματα πάνε κι έρχονται - φροντίζουν τα στρατοδικεία γι' αυτό.

Στα εικονογραφημένα ρεπορτάζ της Μακεδονίας, απ' όπου αντλεί το υλικό του αυτό το βιβλίο, παρατίθενται περιγραφές εκτελέσεων στα 1946 και 1947, όπου η θανατίλα υπαγορεύει το δικό της συντακτικό, καθώς, πρωτοσέλιδα κορμιά μετεωρίζονται πλανταγμένα ένα δευτερόλεπτο μετά την ομοβροντία, πλάι σε πηχυαίους για τον τεράστιο καρχαρία που ψαρεύτηκε στην Επανωμή...

Στην ίδια περίοδο, οι Θεσσαλονικείς παρακολουθούν ιπτάμενους δίσκους να περνούν πάνω από την πόλη τους - κι άλλα θαυμαστά πράματα. Βλέπουν θεόσταλτα ενύπνια με γιγαντιαίους γέροντες και μερακλωμένους αγίους να σηκώνουν φορτσάτοι το δάχτυλο και να σημαδεύουν τη θέση καταχωνιασμένων εκκλησιών ή την Παναγία να προστατεύει τα παιδάκια στο Παραπέτασμα. Βλέπουν αμέτρητους αγίους να ζωντανεύουν σε ιλουστρασιόν κόπιες πάνω σε τζάμια εκατοντάδων παραθύρων της Θεσσαλονίκης θεραπεύοντας παράλυτους και κουφούς. Βλέπουν εικόνες μέσα σ' εκκλησίες να δακρύζουν δυσοίωνα. Ακόμα, βλέπουν αγίους να κυκλοφορούν στη Σαλονίκη με ταξί, και φαντάσματα να ατακτούν σε όλη τη μακεδονική ενδοχώρα εκσφενδονίζοντας καρέκλες, τραπέζια, αναμμένα κάρβουνα, αγριόμηλα και καπάκια από τσουκάλια...