«Το έλκηθρο διέσχιζε το μικρό χωριό, έναν οικισμό με σπίτια σε μια σειρά σχεδόν θαμμένα στο χιόνι. Πλησίαζε σούρουπο και η παγωνιά έκοβε σαν μαχαίρι. Ο καπνός από τις καμινάδες κρεμόταν στον αέρα σαν ζωγραφιά. Τα δύο άλογα στο έλκηθρο, γκρίζα, όμοια σαν δίδυμα, άχνιζαν τυλιγμένα στον ατμό του σώματός τους. Οι τέσσερις επιβάτες δεν ξεχώριζαν. Έβλεπε κανείς ένα άδειο έλκηθρο φορτωμένο γούνες. Τα κουδούνια γύρω από το λαιμό των ζώων χτυπούσαν νευρικά. Τώρα το έλκηθρο πέρασε τα τελευταία σπίτια κι όπως πήρε μια ελαφριά στροφή παρακάμπτοντας μια συστάδα δέντρων, αποκάλυψε στο βάθος ένα σκούρο όγκο, την κορυφή κτιρίου από πέτρα. Οι επιβάτες αγκαλιάστηκαν χαρούμενοι...»