"...Γιατί μόνο βλέποντάς σε μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου..." Υπάρχουν, άραγε, τέτοιες γυναίκες; ρωτά εγκλωβισμένος σ' ένα γραφείο ένας άντρας, σίγουρος κιόλας για την απάντηση: "Στον έρωτα, άλλωστε, όπως εμείς το θέλουμε, τον φανταζόμαστε τον άλλον". Εκείνος, εξάλλου, είχε μάθει να τρέχει και να τα καταφέρνει με τη φωνή: αργή, ξερή, αποφασιστική, τσιμεντένια και τελεσίδικη. Να διατάζει, την ώρα που τον διέταζε. Γι' αυτό και όταν η δική της φωνή πέρασε δίπλα του, εκείνος δεν άκουγε. Στ' αφτιά του αντηχούσε η άλλη φωνή, ήταν ως συνήθως απασχολημένος.

Σήμερα, 3.235 πρωινά μετά απ' εκείνο το πρωινό, εκείνος ο άντρας βιώνοντας το μότο της ιστορίας του San Martin "θα είσαι ό,τι πρέπει να είσαι κι αν όχι, δεν θα είσαι τίποτα", προσπαθεί ν' αντέξει το γράμμα αυτής της γυναίκας που μόλις φτάνει: "...Γιατί μόνο βλέποντάς σε μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου..." Αλλά τώρα το μόνο που μπορεί πια είναι για πάντα ν' αναρωτιέμαι: "Να τα μετράω ή να μην τα μετράω τα χρόνια;"