Ο ενταφιασμός των νεκρών του πολέμου όπως στην προκειμένη περίπτωση των Αθηναίων, που έπεσαν στις αρχές του Πελοποννησιακού Πολέμου, ήταν πανεθνικής σημασίας, επειδή με τις επικήδειες τελετές αποδίδονταν οι πρέπουσες τιμές στους γενναίους που έπεσαν για την πατρίδα.

Επισφράγιση της απονομής των επικήδειων τελετών, που καθιέρωσε ο Σόλων, ήταν η εκφώνηση του Επιταφίου λόγου, που αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της απονομής τιμών προς τα τέκνα της πατρίδας που θυσιάστηκαν γι’ αυτή. Ο Επιτάφιος, που ερμηνεύουμε, εκφωνήθηκε το 431 π.Χ. , αν και διαφωνούν οι φιλόλογοι μεταξύ τους.

Ο σωζόμενος Περικλέους Επιτάφιος, σε σύγκριση με τους διασωθέντες επιταφίους, υπερέχει εξωτερικά και εσωτερικά.

Η διάρθρωσή του ακολουθεί την καθιερωμένη μορφή : Προοίμιο, Πρόθεση ή Διήγηση, Παραίνεση, Προτροπή, Παραμυθία, και Επίλογος.

Ο Περικλής αντιμετώπιζε τους πολιτικούς του αντιπάλους, τους διαβολείς του, όταν εκφωνούσε τον Επιτάφιο. Αυτός όμως δεν κλονίστηκε. Στεκόταν όρθιος, όταν τον κτύπησε ο λοιμός. Αφησε δυσαναπλήρωτο κενό. Οι Κλέωνες της ιστορίας καιροφυλακτούν.