Με ρωτάς, τώρα που με βλέπεις να ανακατεύομαι με επιχειρήσεις και εμπόρια, πώς έγινε και βρέθηκα στο βουνό. Σου είναι, μου λες, ακατανόητο εγώ, μια κυρία του σήμερα, να ήμουν αντάρτισσα ή -ας το πούμε- συμμορίτισσα, κατά την αγαπημένη έκφραση της τότε εξουσίας. Μα πώς; Πώς βρεθήκατε εκεί; Πώς αντέξατε να κοιμάστε έξω στα χιόνια, τις βροχές και τις θύελλες; μου λες. Ξέρεις κι εγώ απορώ, γιατί ζώντας το σήμερα και τείνοντας -όσο γίνεται- προς τα μπρος, μένει ολοένα και πιο πίσω το παρελθόν. Μόνον στον τόπο μου ζωντανεύει, τις νύχτες, αν τύχει να βαδίζω μόνη σε έρημο δρόμο. Τότε δεν νιώθω ξέγνοιαστα. Τα βήματά μου γίνονται από μόνα τους ανάλαφρα και βιαστικά και στο σκοτάδι οι σκιές του παρελθόντος μού τεντώνουν τις αισθήσεις...