Μερικά χρόνια πίσω, σ’ ένα αριστοκρατικό και σικ προάστιο, μας μεταφέρει το μυθιστόρημα του Δ. Τάντηρα (Νήρα), «Ακριβώς παρά πέντε». Η μεταπολεμική Ελλάδα αλλάζει. Τα λεφτά αλλάζουν χέρια. Δημιουργούνται νέα τζάκια. Τα νέα οικόσημα είναι φτιαγμένα από φτηνό πλαστικό και μυρίζουν θυμάρι. Αυτό δεν θα έβλαπτε εάν δεν ήταν κακόγουστα. Η ρομαντική προπολεμική γενιά, με τα γαλλικά και το πιάνο δυσπνοεί μέσα στη νέα τάξη πραγμάτων. Απομονώνεται. Κλείνει τα μάτια πεισματικά μπροστά στις μεγάλες αλλαγές.

Ο Στέφανος ένας ευαίσθητος νεαρός γέννημα-θρέμμα του προαστίου, στην προσπάθειά του να βρει το δικό του δρόμο καταπλακώνεται κάτω από όγκους κοινωνικής καταπίεσης. Δυνατός και αγνός σαν τσίπουρο σπιτίσιο ο έρωτάς του για τη Χαρούλα διακόπτεται βίαια. Οι γονείς της την πείθουν να παντρευτεί έναν σαραντάρη λεφτά. Ο γάμος της αγαπημένης του τον αποτελειώνει. Τον στέλνει στον ψυχολόγο.

Μέσα στην άρρωστη απομόνωσή του αποφασίζει να γράψει ένα μυθιστόρημα. Ο ήρωάς του, είναι δραπέτης της αριστοκρατίας, φυγάς των «πρέπει» και «δεν πρέπει». Ψάχνοντας να βρει τον εαυτό του ξεπέφτει πολύ χαμηλά. Συνθλίβεται κάτω από τα ερείπια των ονείρων του. Ο Στέφανος περιγράφει την τιμωρία του, την απομόνωσή του.

Η αναπάντεχη επιτυχία του μυθιστορήματος και ένα τυχαίο γεγονός αναγκάζει τον Στέφανο να δει την αλήθεια κατάματα. Να χαράξει ένα δικό του δρόμο. Θα τα καταφέρει;