Γιατί ένας φοιτητής της Νομικής, που βρήκε κάποτε καταφύγιο σε ένα γέροντα Ρουμάνο, σ' ένα ανήλιο κελί του Αγίου Όρους και σήμερα αλητεύει άπατρις ανάμεσα στα σκουπίδια της πόλης, γράφει ποίηση;

Με κεντρική παρουσία τον Ποιητή του παντός, απροσάρμοστος σε βυζαντινοπρεπή σχήματα, αρνούμενος να υπηρετήσει μια κατεστημένη θρησκευτικότητα, δρασκελίζοντας τον πειρασμό του διδακτισμού, ενώ παραμένει ανυπότακτος σε ρεύματα σημερινά;

Τι θέλει να εκφράσει ο μοναχός αμόναχος Νικόδημος όταν μας ξαφνιάζει με τα ποιήματά του; Αυτοθεραπεύεται από τους εφιάλτες του χρόνου ή μήπως εικονογραφεί την απόδραση στο όνειρο, την έξοδο σε μια τρέλα, όπου παρασύρεται και μας παρασύρει για να αντικρίσουμε μια άλλη θέα των πραγμάτων και να αφεθούμε σε μια εκστατική προσμονή της ποθούμενης λύτρωσης, μέσα από έναν αστραφτερό και αιρετικό λόγο που σημαίνει το μεταίχμιο μεταξύ ζόφου και φωτός;