Στο πρώτο -ύστερα από πολλά χρόνια- μυθιστόρημά του ο συγγραφέας εγκαταλείπει το ντοκουμέντο και καταφεύγει στον μύθο για να στηρίξει την αλήθεια. Προσπαθεί να περάσει μέσα από την «τρύπα του μέλλοντος» για να φωτογραφίσει τον αυριανό θαυμαστό κόσμο της παγκοσμιοποίησης. Οι ήρωες απόλυτα φανταστικοί. Τα σύνδρομα, τα πάθη που τους ποδηγετούν, η αχαλίνωτη απληστία απόλυτα πραγματικά. Έχουν κι' όλας καταγραφεί στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου. Μπορούμε να τα ψηλαφίσουμε στους συνανθρώπους μας, στην καθημερινή ζωή μας. Αλλά και στον ίδιο τον εαυτό μας. Γιατί, όπως διαπιστώνει τρομαγμένος ένας από τους ήρωες του βιβλίου «Δεν υπάρχουν υπεύθυνοι και ανεύθυνοι. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για την μεγάλη τραγωδία της ζωής».

Κι' «ο Παράδεισος» ήταν αναπόφευκτο να «αμαρτήσει» όταν η διαφθορά θα λατρευθεί σαν θεά στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο μας. «Καλώς ήλθατε στον Παράδεισο των εντίμων διεφθαρμένων».