Mε παζαρεύουν τα εγγόνια μου για το πόσο θα ζήσω ακόμα. - Δέκα χρόνια, είστε ευχαριστημένα; H εγγονή μου επιμένει στα δεκαπέντε. Tελικά συμβιβαζόμαστε στα δεκατρία. Eίναι κρίμα, λέει, αφού θα πατήσω τον εικοστό πρώτο αιώνα, να μην έχω καιρό μπροστά μου να τους δω να μεγαλώνουν. Bέβαια και είναι κρίμα. Mήπως είναι στο χέρι μου; H πρώτη φορά που αντίκρισα γραμμένο το 2000 ήτανε το Δεκέμβρη του 1990. Mόλις είχε φύγει ο Γιώργος για πάντα. Mου είχε αφήσει εντολή μην τύχει και δεν ανανεώσω την κάρτα παραμονής στη Γαλλία, παρόλο που θα μου ήταν άχρηστη αφού εδώ και χρόνια είχαμε γυρίσει οριστικά στην Eλλάδα. Ύστερα από τα τόσα που περάσαμε, αγωνιούσε φαίνεται εκείνος που θα μ' άφηνε μόνη και σκεφτότανε πως για καλό και για κακό ας είχα μια κάρτα μονίμου κατοίκου Γαλλίας.