"Τα μικρά αφηγήματα του Καραγάτση περιέχουν τοπία ανθρώπινης κατάντιας, κοινωνικής ασχήμιας, αισθησιακής βιαιότητας, φαντασιακού παραληρήματος, φυσιοκρατικού αναβρασμού και απόκρυφης αυτοβιογραφικής καταγραφής. Είναι ιστορίες αποτυχίας αλλά και συνακόλουθης εξιλέωσης. Τον Καραγάτση τον απασχολεί ο άνθρωπος ως παθολογία. Η φύση ως παράφορος και αέναος οργασμός. Η κοινωνία ως οδυνηρή φάρσα. Η επαρχία σαν καταφύγιο ένοχου ερωτισμού, θλιβερής μιζέριας. Η οικογένεια σαν εγκλωβισμός μέσα στο αναπόφευκτο του βιολογικού δεσμού. Η παιδική ηλικία, η πρώτη νιότη, σαν ολοκληρωτικά προδομένη αθωότητα. Ο έρωτας σαν τραγική διαπάλη με την επιθυμία για τη γυναίκα (είτε ως βιασμός είτε ως λυτρωτική σωματική συνεύρεση κάτω από τη σκιά του φόβου για τον παράνομο καρπό). Ο κόσμος σαν εξωτικό και συνάμα νατουραλιστικό όνειρο. Είναι ένας μελαγχολικός, ασυμφιλίωτος με το θάνατο, που καταφάσκει φανατικά στην αγάπη για τη ζωή, με το σπαραγμό και τη συνείδηση της τελικής συντριβής".

Aπό την εισαγωγή του βιβλίου