Δέκα ενδεικτικά ερωτήματα ενός ταυτοχρόνως γιγαντιαίου και μικροσκοπικού πλάσματος:
- Τι είναι κανονικό μέγεθος;
- Πώς είναι δυνατόν η εικόνα κάποιου να συμπεριλαμβάνεται στις αναμνήσεις του;
- Ποιος είναι ο ανέλπιδος πόλεμος που δίνουν οι σκονισμένοι, καταϊδρωμένοι περαστικοί ενάντια στην ολύμπια αταραξία των πλαστικών μανεκέν στις βιτρίνες;
- Μπορούμε να δεχτούμε την αυτόνομη ύπαρξη ενός μοναδικού μυρμηγκιού;
- Γιατί δεν υπάρχει φριχτότερη ιδέα απ' αυτήν ενός απόλυτα συμμετρικού δολοφόνου, που, έτσι και τον δίπλωνες στη μέση, ως και το στραβοκομμένο νύχι του δεξιού του αντίχειρα θα συνέπιπτε με το στραβοκομμένο νύχι του αριστερού του αντίχειρα;
- Γιατί όλα τα καθίσματα των πορνοκινηματογράφων έχουν ένα στενόμακρο σχίσιμο κι από μέσα αναβρύζει το εσωτερικό τους, μοιάζοντας θύματα κτηνώδους βιασμού ή παραχρησιμοποιημένα ερωτικά βοηθήματα;
- Γιατί δεν έχουν πόδια οι Κινέζες;
- Τι συμβαίνει αν κάποιος που θαυμάζει έναν πίνακα διαπιστώσει ξαφνικά πως ο πίνακας είναι παράθυρο και πως, συν τοις άλλοις, το έργο τέχνης είναι ο ίδιος;
- Γιατί δεν έχουν οι κούκλες βιτρίνας πέος;

Σε αυτά και σε πολλά ακόμη ερωτήματα απαντά ο ταυτοχρόνως γιγαντιαίος και μικροσκοπικός ήρωάς μας, αναζητώντας την ιδανική πόλη, χαρτογραφώντας την ιδανική πόλη, ξαπλωμένος πλάι σε έναν κάδο απορριμμάτων, περιπλανώμενος, αναγνωρίζοντας τον χαμένο του έρωτα σε κάθε πλαστική κούκλα βιτρίνας, φτάνοντας να γίνει ζωντανό έκθεμα σε γκαλερί.