...Βαρέθηκα. Τ'ακούς εσύ εκεί στο πρεβάζι;Βαρέθηκα, σου λέω. Τι με κοιτάς με μάτια μισόκλειστα; Ξέρεις πόσες ώρες την περνάς κολλητά στο τζάμι; Λες κι είσαι αυτοκόλλητο. Ούτε την ουρά σου δεν κουνάς, δε βαρέθηκες; Κουνήσου λίγο. Έτσι, για πλάκα. Εσύ όμως πού! Μόνο αν έπιανε βροχή θα τίναζες την πρώτη σταγόνα από το ΄να σου αυτί, τη δεύτερη από το άλλο και...μπραφ! θα το ΄σκαγες.

...Το τέλειο πού να το βρεις; Τρεις φορές είπα να το πιάσω. Τρεις! Με προλάβανε όμως και τις τρεις! Γέμισε η γειτονιά σειρήνες κι ασθενοφόρα. Κι έτσι, πρέπει να περιμένω τα τριάντα πέντε μου. Έχω ελπίδες πριν τα καβαντζάρω, λέω εγώ. Έτσι και τα καβαντζάρω γλίτωσα, λένε οι άλλοι. Δηλαδή θα ζήσω. Θα ζήσω εδώ, σε τούτο το καρότσι, αιωνίως, εσαεί, παντοτινά διά βίου- ποιου βίου;- εις τον αιώνα, εις το λεπτόν, εις την στιγμήν, για πάντα.