Η συγγραφή μιας Ιστορίας του ελληνικού θεάτρου στον 20ό αιώνα αποτελεί επιτακτική ανάγκη, η οποία επιβάλλεται τόσο από την παντελή απουσία παρόμοιας συνθετικής εργασίας που να αντιμετωπίζει το ζητούμενο μέσα στη χρονική διάρκεια ενός αιώνα, όσο και από την ποικιλία των αντιστοιχιών και συσχετίσεών του προς την κοινωνία και τον πολιτισμό στην ίδια περίοδο.

Η πρόκληση ενός παρόμοιου εγχειρήματος βρίσκει την προσωπική μας απάντηση με την παρούσα μελέτη. Μακριά από ιστορικο-φιλολογικές προσεγγίσεις που στατικοποιούν το δυναμικά εξελισσόμενο φαινόμενο της θεατρικής έκφρασης και το αποδυναμώνουν από το κοινωνικό, ιδεολογικό, καλλιτεχνικό και ευρύτερα πολιτισμικό του περιεχόμενο, στοχεύουμε σε μια διαφορετική ανάγνωση, άρα στη δημιουργία νέων κριτηρίων για την έρευνα και την ερμηνεία του θεάτρου.

Το εκλαμβάνουμε δηλαδή όχι με την τυπική σημασία του δραματικού κειμένου, αλλά με τη σύγχρονη άποψη της σύνθετης καλλιτεχνικής δημιουργίας που αποτελεί η παράσταση, και το εξετάζουμε στον άξονα της ιστορίας αλλά και της θεωρίας, της κοινωνιολογίας αλλά και της σημειολογίας της αισθητικής αλλά και της ιδεολογίας.

Η σκέψη μας αναπτύσσεται διεξοδικά σε δύο τόμους και στοχεύει στην επισήμανση των σχέσεων που υφίστανται και λειτουργούν ανάμεσα στη σύγχρονη πρωτότυπη δραματική παραγωγή και τη γηγενή παράδοση (αρχαίο δράμα, λαϊκός πολιτισμός), αλλά και ευρύτερα την παγκόσμια δημιουργία (συγκριτική δραματολογία).