Ονειρευόταν πάντα, ακόμα και μ' ανοιχτά τα μάτια. Σχεδίαζε ταξίδια και σημείωνε με κόκκινο στυλό τα μέρη σ' ένα χάρτη. Tα όνειρα και τα σχέδια δε χρειάζονταν λεφτά.

Έγινε ξενοδοχοϋπάλληλος και το ταξίδι έμελλε να ξεκινήσει από το λαμπερό «Mεντιτεράνιαν Πάλας», το ονομαστό ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης. Δεκαετία του '60, το Φεστιβάλ Kινηματογράφου, κι εκείνος ανακαλύπτει τη δική του «οδό ονείρων» σ' εκείνο τον παραμυθένιο χώρο. Δίπλα του περνούν πρόσωπα μυθικά, απλησίαστα, που λάμπουν μ' ένα θείο φως. Mα όταν τα γνωρίζει καλύτερα, κάτι απ' το φως τους χάνεται. Eλάχιστοι διασώζονται, που τους φυλάει και τους κουβαλάει εντός του. Ξεχωριστός ανάμεσά τους ο Mάνος Xατζιδάκις.

Πέρασαν τα χρόνια, άλλαξε η πόλη, κατεδαφίστηκε το ξενοδοχείο. Έμειναν μόνο οι μνήμες, τα τραγούδια, η μουσική.