Τις λίμνες που υπολόγιζε για ωκεανούς, τα λαγκάδια για θυμωμένους χείμαρρους. Η περιέργεια που τον ωθούσε ακόμα πιο μακριά, οι απορίες που ήθελαν απαντήσεις. Ο χώρος που δε χωρά τα μικρά, αλλά περισσεύει για τα μεγάλα. Ο χρόνος που θέλει τα μικρά για να τα αναδείξει, αν τα αναδείξει, σε μεγάλα.

Και ο άνθρωπος ανάμεσα στο χώρο και στο χρόνο. Να νιώθει την πίεσή τους αδίστακτος ο "Σκεπτόμενος Ανθρωπος". Η σκέψη στέγνωσε, έγινε μαχαίρι και τρύπησε την καρδιά και το συναίσθημα. Και έμεινε μόνο λογική, μαζί με την αλαζονεία. Απ' αυτήν ξεχείλισε, και η πανουργία, και η δολιότητα και έπνιξαν όλα τα καλά. Αραγε πόσα απόμειναν απ' αυτά;