Για πρώτη φορά το Δίφωνο επεκτείνει την πολιτιστική προσφορά του σε χωράφια εκτός μουσικής και εκδίδει ένα φωτογραφικό λεύκωμα, στο οποίο οι 73 φωτογραφίες που φιλοξενούνται ακολουθούν νοερά τη φυσική εξέλιξη κάθε γλεντιού: από την αναγγελία και το «ζέσταμα» των μουσικών, ώς τη διονυσιακή κορύφωση και την τελική ανάπαυση του οργανοπαίκτη- διασκεδαστή.

Ταξιδεύοντας από τη Μονοκλησσιά Σερρών ως την Όλυμπο της Καρπάθου και από την Τρανσυλβανία της Ρουμανίας ως την Τουρκία, τη νότια Αλβανία και την Παλαιστίνη, ο Νίκος Οικονομόπουλος αποτυπώνει στο φιλμ του ανθρώπους και μουσικές, την ώρα που όλοι μαζί, και καθένας μόνος, επικοινωνούν με το σώμα, τη φύση, το χρόνο και το Θεό. Γλέντια αστικά και αυθόρμητα, κι άλλα προγραμματισμένα και λαϊκά, γεννούν εικόνες ζωής: τα παιδιά που δίπλα στους παλιούς «σπουδάζουν» τη γιορτή, το απόλυτο δόσιμο των νέων στη μέθη του αλκοόλ και των χρόνων τους, οι παλιότεροι που άθελά τους γίνονται φορείς μιας μουσικής παράδοσης ελεύθερης και ζωντανής.

Σκηνικά των κλειστών, αγαπημένων χώρων αλλά και του ανοικτού ορίζοντα, παλιά έθιμα που αντέχουν στο χρόνο και νέοι τρόποι που μόλις γέννησε η στιγμή. Λύρες, κλαρίνα, ντέφια και ακορντεόν, βιολιά, ταμπούρλα, τρομπέτες και φωνές συνθέτουν τον ήχο που ανάβει το κορμί και ρίχνει γέφυρες ανάμεσα στις γενιές και τους τόπους.

Για μια στιγμή, μπροστά στον διεισδυτικό φακό του γνωστού φωτογράφου, οι άσημοι του κόσμου μεταμορφώνονται σε μεγάλους πρωταγωνιστές. Χωρίς να βγουν από τη ζωή και τη στιγμή τους, χωρίς να «στηθούν» και να υποδυθούν, οι άνθρωποι αυτών των φυσικών πλάνων στροβιλίζονται μόνοι, δίνουν τα χέρια με τον διπλανό, πίνουν άλλη μια γουλιά, κολλούν το χαρτονόμισμα στο κούτελο του μουσικού και συνεχίζουν. Και όλα αυτά στο όνομα μιας διαβολεμένης μουσικής, την οποία ο θεατής της έκθεσης μπορεί να μην ακούει, σίγουρα όμως την νιώθει.