Η σύγκρουση της συνείδησης και των όπλων είναι μονόδρομος. Ο Πάρης Κρεούργης, ηγέτης της προοδευτικής παράταξης στο μικρό νησί του, το ξέρει, είναι επιλογή του. Θέλει τον ήλιο να χαϊδεύει τα μάτια των συμπατριωτών. Δε θέλουν όμως κάποιοι άλλοι, που θα σπείρουν το θάνατο προκειμένου να κρύψουν τον ήλιο, το χαμόγελο, το δίκιο ενός ολόκληρου λαού.

Στην αρχή της νέας χιλιετίας, η Ελλάδα της μεταπολίτευσης θα μπορούσε να μοιάζει με ένα παραμύθι, ένα λογοτέχνημα, ένα μικρό ποίημα. Θα μπορούσε όμως να μοιάζει με τόσους άλλους σύγχρονους λαούς, αφού το συμφέρον έχει τη διαχρονικότητα του και την επικαιρότητα του.

Η σύγκρουση γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο και θα πεθάνει μαζί του. Ο Πάρης Κρεούργης το ξέρει και αυτό. Αλλά αδιαφορεί. Ο Νικόλας Φάρτας γιορτάζει τη νίκη με ένα δάκρυ για το μεγάλο του φίλο, για το μεγάλο του όραμα, για τη μεγάλη σύγκρουση.