Το Μόνο γυναίκες είναι μια νουβέλα που πραγματεύεται το θέμα της γυναικείας ομοφυλοφιλίας, τόσο στην Ελλάδα του σήμερα όσο και γενικότερα. Καταδεικνύει ότι οι σχέσεις μεταξύ των γυναικών δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις ετεροφυλοφιλικές σχέσεις και ότι η βασική διαφορά έγκειται στη δυσκολία ανεύρεσης συντρόφου. Το γεγονός της ομοφυλοφιλίας των ηρωίδων περνάει σε δεύτερη μοίρα, εφόσον η βαθύτερη ψυχολογία των μεταξύ τους σχέσεων είναι ανεξάρτητη από κοινωνικά στερεότυπα. Η αφηγήτρια, στα είκοσί της χρόνια κι ενώ μέχρι τότε είχε σχέσεις αποκλειστικά με άντρες, γνωρίζει την Αθηνά και την ερωτεύεται. Μαζί αρχίζει κι ο Γολγοθάς της, επειδή η Αθηνά αρνείται την ολοκλήρωση της σχέσης τους, κάτι που η ίδια ποθεί διακαίως. Έτσι αναγκάζεται να στραφεί αλλού. Το σεξ, παρά τη θέλησή της γίνεται κυρίαρχο, καθώς την κυριεύουν οι επί χρόνια κρυμμένες ανάγκες της. Εκείνη το μόνο που ζητά είναι μια σοβαρή σχέση, όμως η κοινωνία και οι κανόνες της την εμποδίζουν να βρει μια γυναίκα που να την εμπνέει τόσο ώστε να δεσμευτεί μαζί της. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η ηρωίδα παλεύει με τις δικές της αντιφατικές επιθυμίες και συγκρούσεις και τόσο η Αθηνά όσο κι οι επόμενες γυναίκες αποτελούν το μέσο για την έκφρασή τους. Έτσι, μονάχα από την ίδια εξαρτάται τελικά, το αν θα βρει τη σχέση που ζητά. Ο έρωτας είναι ο άξονας γύρω απ’ τον οποίο συμβαίνουν όλα αυτά. Ο έρωτας είναι η αφορμή και η αιτία για να ξεκινήσει αυτό το ταξίδι, που δεν είναι άλλο απ’ το ταξίδι προς την αυτογνωσία. Γυναίκες που ερωτεύονται, γυναίκες που κάνουν έρωτα, γυναίκες που αγαπούν και εξαναγκάζονται απ’ τις περιστάσεις να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Γυναίκες μαζί όσο και μόνες, που δεν έχουν ν’ αντιμετωπίσουν μονάχα την ομοφυλοφιλία τους, την κοινωνία και τα συναισθήματά τους, αλλά και την εξερεύνηση του φύλου τους. Έτσι το βιβλίο γίνεται σαφώς φεμινιστικό, σε μια προσπάθεια να προσδιορίσει, και στη συνέχεια να εξυψώσει τις γυναικείες ιδιότητες, αψηφώντας εμφανώς την αρσενική παντοκρατορία. Το κείμενο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο και γι’ αυτό χαρακτηρίζεται από αμεσότητα. Ο ενίοτε παραληρηματικός τρόπος γραφής τού προσδίδει ένταση και ρυθμό, ενώ η ποιητική χροιά έκφρασης τονίζει ακόμα περισσότερο τη συναισθηματική του υφή.