Τη νύχτα μοιάζουν τόσο απροστάτευτες, σαν κοιμισμένα ξεσκέπαστα παιδιά, οι καημένες οι πολιτείες της επαρχίας. Τις νύχτες, τις έρημες πόλεις της επαρχίας τις στοιχειώνουν τα όνειρα των ανθρώπων που κοιμούνται νωρίς και προπάντων των γυναικών, εκείνων των γυναικών που υποταγμένες στο ριζικό τους ζουν τις μικρές χαρές καθώς και τις πάμπολλες λύπες αγνοώντας τα Μεγάλα Γεγονότα που συνταράζουν τον κόσμο ή, κι αν τα ξέρουν, δίνουν ελάχιστη σημασία.

Αυτές είναι αμετακίνητες, ριζωμένες όπως τα δέντρα: Νεραντζιά, Λεμονιά, Ροδιά, Δάφνη, Μηλιά, Κερασιά, Ακακία, Κυπαρισσία... Γεννήθηκαν, φύτρωσαν εδώ, σε αυτό τον τόπο θα κλείσουν τα μάτια τους. Αν κάποιο δέντρο ονειρευτεί ένα βράδυ τον ήλιο, ίσως φυσήξει την άλλη μέρα δυνατός νοτιάς και το ξεριζώσει...

Για τις νεότερες, τις Τριανταφυλλιές, τις Μοσκαρφένιες, τη Φούλη, την Κρινιώ, τη Βιολέτα, υπάρχει ελπίδα, υπάρχει κι άλλος δρόμος...

Και στην κατάλληλη στιγμή καταφτάνει στη σκοτεινή κι έρημη ακριτική πόλη, εκείνης της ζοφερής δεκαετίας, εν μέσω της επταετίας των συνταγματαρχών, μια γυναίκα αλλότροπη, μια γυναίκα από την Πρωτεύουσα, μια αισιόδοξη, αεικίνητη, γιορτινή γυναίκα και υποδεικνύει στις μαραζωμένες ομόφυλές της την αφετηρία η οποία θα τις οδηγήσει στην αυτογνωσία, ίσως και σε μια ΝΕΑ ΑΡΧΗ. Σταλμένη από τη Μοίρα; Ποιος το ξέρει;