Η εικοστή ραψωδία ανακόπτει προς ώρας την εξέλιξη της αφήγησης. Μετά από τη μακρά συζυγική ομιλία της προηγούμενης ραψωδίας και πριν από την τοξοθεσία και τη μνηστηροφονία, που συμπλέκονται στις δύο επόμενες ραψωδίες, η αφήγηση κατά κάποιον τρόπο εδώ σταθμεύει. Σε τούτο συντελεί και η απραξία της νύχτας, που εξελίσσεται σε διαδοχική αγρυπνία Οδυσσέα και Πηνελόπης και επιβάλλεται στο πρώτο μέρος της ραψωδίας. Αλλά και όταν ξημερώνει η άλλη κρίσιμη μέρα, πάνδημη γιορτή του τοξότη θεού Απόλλωνα, όλα όσα συμβαίνουν προετοιμάζουν αλλά δεν προάγουν την δράση. Από την άποψη αυτή η εικοστή τραγωδία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και στατική.

Πρόκειται όμως για μια στάση γεμάτη ένταση και αναμονή, όπυο στήνεται το σκηνικό της επικείμενης τοξοθεσίας και μνηστηροφονίας και με τον ένα ή άλλο τρόπο επανασυστήνονται οι δρώντες, προτού εμπλακούν στα επόμενα κρίσιμα δρώμενα.