Οι έντεκα ιστορίες της συλλογής «Είμαι ένα άστρο που κλαίει μονάχο» αποτελούν ένα ψηφιδωτό της καθημερινής πραγματικότητας, μια βαθύτερη υπαρξιακή σχέση μαζί της, που παίρνει τη μορφή του θεατρικού μονολόγου. Η κάθε ιστορία έχει μια δική της εξουσία πάνω σ' αυτή τη διαβρωτική καθημερινότητα, μια δική της αλλοτρίωση. Όμως όλες μαζί τις συνδέει η μοναξιά, η νοσταλγία του χαμένου, η βία των καιρών από εσωτερικούς δρόμους, η ανάγκη μιας ρομαντικής ψευδαίσθησης, η αναζήτηση μιας τελικής χαράς. Στις ιστορίες αυτές, ο "άλλος" είναι ένα πρόσωπο χαμένο στην ομίχλη του παρελθόντος, ή ένα πρόσωπο έξω από τα όρια της σκηνής. Πολλές φορές, αυτός ο "άλλος" είναι δίπλα μας, όμως δεν τον έχουμε δει, τον καλύπτει η απουσία. Αυτή η εξουσία της απουσίας είναι το ανατρεπτικό στοιχείο των μονολόγων, η εξουσία που έχει το "χαμένο" στην παρούσα στιγμή.

Tο «Eίμαι ένα άστρο που κλαίει μονάχο», με τις συνεχείς ανατροπές του ψυχικού τοπίου των ηρωίδων, μας μετέφερε σ' ένα κλίμα Nτυράς γόνιμα ελληνοποιημένης, πιο ζεστής και πιο μεσογειακής, χωρίς την έντονη εγκεφαλικότητα της Γαλλίδας συγγραφέως.
Λέανδρος Πολενάκης,
Aυγή, 31.5.98

"Tο έργο ακροβατεί σε μια υψηλή θεατρο-ψυχογραφία της σχέσης των δύο φύλων από τη μια μεριά και από την άλλη διαπνέεται από βαθύτατη ανθρωπιά, που είναι αναγνωρίσιμη μέσα από τον πόνο και το ανεξιχνίαστο μυστήριο του έρωτα και του θανάτου"
. Γιώργης Xριστοφυλάκης,
Eλευθεροτυπία, 31.10.97