ΠΕΖΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Ένα πρωί με φώναξαν στο γραφείο. Φορούσα σακάκι πράσινο, πράσινα παντελόνια. Αστραφτοκοπούσαν τα δόντια μου, δυο σειρές, τρεις σειρές, ήμουν ένα καρχαρίας της ζωής, έτοιμος να κατασπαράξω τις ακακίες, τις σαλκιμιές, τις χοντρές πλεξίδες που κυμάτιζαν κάθε φορά που χτυπούσε το καμπανάκι και σχόλναγε το τρίτο θηλέων.
Αυτή ανέβαινε, εγώ κατέβαινα, συναντιόμασταν, βλέμματα μετέωρα πάνω στην άσφαλτο, κάθε μέρα την ίδια ώρα, την ίδια στιγμή, με την ίδια μυστική κραυγή. Και συνεχίζαμε. Αραγε με θυμάται; Την είδα ένα βράδυ στο σινεμά. Τη χαιρέτισα. Αυτή γύρισε και κοίταξε πίσω της. Τέλος πάντων.
