Η Χρυσούλα στρώθηκε στην ψάθινη πολυθρόνα με τα μαξιλάρια τα παχιά κι απολάμβανε το βραδάκι. Η ψυχή της έψαχνε κουράγιο για ν' αντέξει το σήμερα, να ξεχάσει το χθες και να τολμήσει το παρακάτω.

Νόμιζε πως είχε τη δύναμη να δαμάσει της στεριάς τα κύματα, αλλά η ζωή παίζει το παιχνίδι της με τους δικούς της κανόνες. Ό,τι χρωστάει το δίνει, αλλά κι ό,τι χαρίζει το παίρνει πίσω με τόκο.

Ο πατέρας καπετάνιος στη θάλασσα, η μάνα καπετάνισσα στη στεριά. Πού είναι πιο μεγάλες οι φουρτούνες; Πού είναι πιο θεριεμένα τα κύματα;