Αυτή είναι μία ιστορία ζωής, όπως πολλές άλλες. Πίσω από τα γεγονότα διαφαίνεται μια εποχή. Πολλοί θα την ονόμαζαν δύσκολη, άλλοι θα την χαρακτήριζαν ενδιαφέρουσα ή εποχή ζυμώσεων και άλλοι τόσοι θα την καταριόνταν σαν Μοίρα σκληρή.

Το θέμα, λοιπόν, είναι ποια λέξη θα χρησιμοποιήσει κανείς σαν παράθυρο, για ν' ατενίσει τον κόσμο και να ζυγίσει την ζωή του.

Η μικρή ηρωίδα του βιβλίου μας, δανείζεται στην αρχή τις λέξεις των άλλων, για να καταλάβει τι γίνεται γύρω της, μα μπερδεύεται πολύ. Για να βρει μιαν άκρη, αφήνεται σ' αυτό που της λέει η ψυχή της και τότε φθάνει σ' ένα ξέφωτο, που της αρέσει πολύ, μα δεν ξέρει πως το λένε.

Ουσία, το ονόμαζε το δάσκαλός της. Κι αφού ο δάσκαλός της ήταν και πατέρας της, που τον αγαπούσε πολύ, δεν μπορούσε να μην αγαπήσει και τη διδασκαλία του. Έτσι έμαθε να διαλέγει τις λέξεις, που έφθαναν στην ψυχή της, ζυμώνονταν μαζί της κι ύστερα έχτιζαν τα παράθυρα, που χρειαζόταν η ματιά της για να κοιτάξει την ζωή.

Να την κοιτάξει, να την ζυγίσει και να μαζέψει το απόσταγμα της ουσίας της, που κάθε μέρα θα την βεβαιώνει πώς "Ναι, αξίζει που ζεις"!