Η μελέτη αυτή, δημοσιευμένη το 1945, αποτελεί την πρώτη επιστημονική πραγματεία για το θεσμό της Λαϊκής Δικαιοσύνης, που ίσχυε στις ελεύθερες περιοχές της κατοχικής Ελλάδας. Με βάση τα επίσημα κείμενα, που χρονολογούνται από το 1943, ο συγγραφέας παραθέτει και ερμηνεύει τους κανόνες δικαίου που ρύθμιζαν τη λειτουργία της Λαϊκής Δικαιοσύνης και παράλληλα επισημαίνει την ανάγκη να συγκεντρωθεί το σχετικό νομολογικό υλικό, ώστε να διερευνηθεί ο τρόπος εφαρμογής του θεσμού.

Η Λαϊκή Δικαιοσύνη, που αναπτύχθηκε στο πλαίσιο της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης, και η άσκηση της δικαστικής λειτουργίας από δικαστές που είχαν εκλεγεί από λαϊκές συνελεύσεις ήταν μοναδική ιστορική εμπειρία, αφού, όπως παρατηρεί ο συγγραφέας, «σπάνια παρέχεται σ' ένα λαό η ευκαιρία να εκφράσει χωρίς γραπτό νόμο τις περί ίσου, ορθού και δικαίου αντιλήψεις του».

Οι θεσμοί της Λαϊκής Δικαιοσύνης και Αυτοδιοίκησης δεν είναι βέβαια άγνωστοι στην ελληνική ιστορία. Το κοινοτικό σύστημα της Τουρκοκρατίας και οι πρώτοι επαναστατικοί οργανισμοί του 1821 αναγνωρίστηκαν ως πηγές έμπνευσης των ανάλογων θεσμών στην περίοδο της Κατοχής, παρά τις ουσιώδεις διαφορές που εύκολα διαπιστώνονται.