Ήτανε τρεις γυναίκες στην έρημη ακτή με τους άγριους βράχους, τους μυτερούς και γκρίζους από την πολιορκία του χρόνου. Γυναίκες υπέργηρες, που ζητούσανε να φτάσουνε στην πύλη που βγαίνει το φως του ήλιου. Κι ακολουθούσανε το μήκος της ακτής με το υπόλοιπο της ζωής, όσο αυτό επέτρεπε να ταιριάζουνε βήματα στην πέτρα. Η μία κρατούσε το μήλο της Εγκράτειας, η άλλη το μήλο της Αρετής και η τρίτη το μήλο της Ηδονής. Μήλα ροδοπράσινα, ανόθευτα, άφθαρτα και αβασάνιστα.

Στην ακτή πετάει το σκοινί ο ψαράς να δέσει τη βάρκα ύστερα απ' τον αλμυρό κάματο. Βγήκε στους βράχους έχοντας μαζί του το Σπέρμα. Τρομάξανε οι γυναίκες κι εν χορό είπανε οι δύο πρώτες με τα μήλα της Εγκράτειας και της Αρετής: «Πο, πο, πο, τι τρόμος, έτσι και μας πειράξει ο ψαράς βούρκωσε η αποστολή μας».

Η τρίτη γυναίκα της Ηδονής τις χλεύασε και είπε: «Δε γίνεται τρόμος το Σπέρμα. Τώρα εσείς πια με τα αποστεωμένα κι ετοιμοπαράδοτα στο χάος ράκη δε συλλαμβάνετε. Ματαιότης η απόπειρα και μακάρια να γίνει η πορεία σας».