Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΧΑΤΖΗΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Νύχτα κρύα, σιωπηρή.
Χάνονται οι παλμοί της ψυχής κι είναι η καρδιά πιο μόνη από ποτέ.
Να 'ναι τα χρόνια που περάσανε βιαστικά, να 'ναι οι άνθρωποι που αγαπηθήκανε, να 'ναι η ίδια η ζωή.
Στέκει εκεί, στην άκρια, με μια γεύση στυφή στα χείλη. Τα χέρια αδειανά, ανοιχτές παλάμες ζητούν συγχώρεση το κορμί γυρτό από τη δύνη των ετών. Μοναχά στα μάτια διακρίνεται η πορεία.

Βυθίστηκα στο σκούρο τους επάργυρα δειλινά, ιριδίζοντα δάκρυα στο σεληνόφως, ξανθά βουνά πρωινού. Η απόσταση καρδιάς-βημάτων όταν τα πέλματα βουλιάζουν στο μπαμπακένιο παιδικό όνειρο, πληγιάζουν στον κακοτράχαλο εφηβικό καρόδρομο, παραδίδονται στην μοιραία διαδρομή.

Από τη μία η αγάπη, η επιθυμία. Από την άλλη η ανάγκη, η συγκυρία.
Ο δρόμος που δεν έχει συναντήσεις, θηλιά γίνεται. Κι ο δρόμος με τις χειραψίες, τις λέξεις, τα συναισθήματα.