«Ο πόλεμος που έκανε την ψυχή να χλιμιντρίζει -ετούτη την ανήσυχη, συνάμα ράθυμη ψυχή· την ευαίσθητη στον πόνο και τρυφερή, μαζί και πεισματάρα κι ακατάβλητη-, ο πόλεμος που ανοιγότανε μπροστά της, έπρεπε να κερδηθεί.

Δε γνώριζε ακόμα όλες τις τακτικές κινήσεις της. Θα τις σκεφτόταν εν καιρώ. Όμως, αυτό που σίγουρα γνώριζε -το ένιωθε στον τρόπο που τα αμυγδαλωτά της μάτια αντίκριζαν τα πράγματα-, αυτό που ήξερε -το ένιωθε να τσιτώνει προς τα πάνω τα μεγάλα στήθια-, το σίγουρο ήταν πως την περίμενε ακόμα μια νίκη.»

Ο θεατής δεν πρέπει να ρωτάει πώς το ήξερε, αφού η Νανά σε κανέναν δε δίνει λογαριασμό για το τι ξέρει, τι δεν ξέρει, τι σκέφτεται να κάνει και πώς».