Τα τετράδια ενός ψυχωτικού και οι σημειώσεις ενός ψυχιάτρου προσφέρουν την πρώτη ύλη αυτού του βιβλίου όπου βιώματα, ερμηνείες, υποθέσεις και ψευδαισθήσεις, ποίηση κι επιστημονικός λόγος συνυφαίνονται σε μιαν αξεδιάλυτη ενότητα γραφής. Θα πρέπει να τονισθεί εντούτοις ότι η όλη αφήγηση γράφτηκε "από την μεριά του αρρώστου": οι φοβερές παλινδρομήσεις του, οι εμπειρίες του που, ταξιδεύοντας μέσα στο βιοψυχολογικό συνεχές, φθάνουν ως "αυτή την ρήξη, Λέων-της φύσης-μηνός-Αυγούστου-μιας-αθωότητας-των-απομακρυσμένων-χρόνων" δεν αφήνουν καμμιά αμφιβολία.

Το βιβλίο τούτο πρωτοκυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Κέδρος" το 1980 με τον τίτλο "Στην Κίτρινη ώρα". Μολονότι ο τίτλος αυτός παραμένει πάντοτε πολύ ικανοποιητικός για τον συγγράψαντα, εντούτοις με την σημαντική διέκταση του μυθιστορήματος η παράλληλη σκέψη ενός (του) άλλου τίτλου "Εξορκίζοντας θάνατο" εντέλει επεκράτησε. Διότι είναι βαθειά και από καιρό διαμορφωμένη η πεποίθηση του συγγραφέα, ότι η ψύχωση στις πολυώνυμες και ποικίλες μορφές της αποτελεί μια διαρκή και απεγνωσμένη προσπάθεια της ύπαρξης να "εξορκίσει" τον θάνατο. Δύο από τα κεφάλαια εξάλλου της "Κίτρινης ώρας" φέρνουν τους τίτλους "Εξορκισμός του ενστίκτου θανάτου" και "ο Εξορκισμός του θανάτου:συνέχεια", ούτως ώστε πολύ φυσιολογικά στη νέα τούτη έκδοση περνά ο τελικά επιλεγμένος τίτλος της.

Το βιβλίο χωρίς να είναι "καινούργιο", σίγουρα δεν είναι το παλιό. Και αν προσθέσει τίποτε (διότι αλλιώς δεν θα έπαιρνε την σημερινή μορφή του) αυτό δεν συνίσταται στην αναίρεση ή αλλοίωση οτιδήποτε από την γραφή της "Κίτρινης ώρας" αλλά διαρθρώνει την μυθιστορηματική της ολοκλήρωση.