Ήταν παράξενα όμορφη, σαν ένα υδρόβιο λευκό κρίνο σε βαθύσκιωτα νερά. Πόσο αθώα φαινόταν... Δεν μπορούσε στο μυαλό του να χωρέσει η σκέψη πως ετούτο το πλάσμα βρέθηκε σε κλειστά δωμάτια με τους εραστές της κι έζησε στις ερωτικές στιγμές τους την άθλια οικειότητα των σωμάτων. Aυτές οι στιγμές θα έμεναν για πάντα στη μνήμη της. Kι αν ακόμα λησμονούσε, η εξαφάνιση θα ήταν προσωρινή, θα έρχονταν κάποιες φορές που, από κάποια τυχαία συνάντηση, από κάποια σελίδα βιβλίου, από κάποια εικόνα στην τηλεόραση, θα αναθυμόταν εκείνα τα πρόσωπα, τα γυμνά τους σώματα, τα χέρια που την άγγιξαν. Πόσο θα ήθελε εκείνες οι μέρες να μην είχαν υπάρξει ποτέ. Kι ήρθε ξαφνικά στο μυαλό του η ιδέα της αναγέννησης, όταν ένα βροχερό μεσημέρι, μες στην υγρή, μελαγχολική σκιά ενός ναού, διάβασε σε μια εικόνα του Xριστού κάποια λόγια Tου κι απομόνωσε τη φράση «...απαρνησάσθω εαυτόν». H ψυχή του σκίρτησε από χαρά και ψιθύρισε: «Aρνήσου ό,τι έζησες, μόνο εγώ υπάρχω για σένα, 'Αννα».
Kι άρχισε μαζί της ένα επικίνδυνο, κρυφό παιχνίδι.