Ο ήλιος έπεφτε με δύναμη πάνω στα μαύρα ρούχα κάνοντας τη ζέστη αφόρητη. Η μικρή Αννα κρατούσε σφιχτά στη χούφτα της την άκρη από τη ζακέτα της μητέρας της. Φοβόταν μήπως της φύγει. Ο πατέρας της ένα βήμα πιο κει σκούπιζε διαρκώς τα μάτια του, χωρίς να προσπαθεί να δείξει πόσο άντρας είναι. Το βλέμμα της μάνας κινήθηκε προς τα κάτω και αγκάλιασε για τελευταία φορά το μικρό φέρετρο που βρισκόταν ακουμπισμένο στο φρεσκοσκαμμένο φιλόξενο χώμα. Η τελετή δεν κράτησε πολύ ακόμα. Μόνο όσο χρειάζεται για ν' αποχαιρετήσει κανείς ένα κορίτσι εννέα ετών που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή. Σε λίγο ο κόσμος άρχισε να φεύγει, μέχρι που δεν έμεινε κανείς. Μόνο η Μαρία στο καινούργιο της σπιτικό.

Ελένη Δημητρίου γράφει η καινούργια ταυτότητα και το μέλλον υποτάσσεται στο παρελθόν. Η επιλογή είναι συνειδητή. Και η αγάπη, η πραγματική αγάπη, υποβαθμίζεται φαινομενικά ως συνθήκη μονομερής. Νεανικοί ωμοί που όμως έχουν το κουράγιο να σηκώσουν την ωριμότητα μιας απόφασης. Μοναχικός δρόμος και πικρός που μοιάζει δίχως τέλος αφού περνά μέσα από μια εικονική πραγματικότητα. Πόσο θα κρατήσει άραγε αυτή η νύχτα;