ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ένας καλόγερος, Νικηφόρο τον λέγανε. Όταν πήγαινε χριστιανός και του εξομολογιόταν τις αμαρτίες του, αντί να του βάζει για ''κάνονα'' μετάνοιες και λειτουργίες του έδειχνε την πλαγιά του βουνού.
''Θα πας να φυτέψεις τόσα δέντρα'', τούλεγε, ''για να φύγουν οι αμαρτίες σου''.
Έτσι φυτεύτηκαν πάνω στο γυμνό κορμί της Χίου, μερικές χιλιάδες δέντρα. Μια άλλη φορά πάλι, κοιτάζοντας τη θάλασσα είπε:
''Τούτος ο τράφος θα μας σώσει. Τούτο το αμπέλι είναι ατρύγητο, πρέπει να το τρυγήσετε αδελφοί''.
Έπεσαν οι Καρδαμυλίτες στον ''τρύγο της θάλασσας'', έκαμαν καίκια, μετά έκαμαν παπόρια. Από κοντά οι Βρονταδούσοι και οι Εγνουσιώτες, πήραν τους ανθρώπους από τη δούλεψη της γης, τους έκαμαν ναυτικούς.
Πολλά χρόνια αργότερα, ένας Εγνουσιώτης εφοπλιστής, υποψήφιος βουλευτής, γύριζε τα χωριά του νησιού, γυρεύοντας ψήφους. Για αντίκρισμα έταζε:
''Θα σε μπαρκάρω''.
Ήταν τα χρόνια του μεγάλου ξεσηκωμού.
'Αδειαζαν τα χωριά, δε χωρούσε ο τόπος τους νέους που πέταγαν τα τσαπιά, άφηναν άσπαρτα τα χωράφια και αμάζευτες τις ελιές, αλώνιστα τα στάρια, απότιστους τους κήπους.
''Πότε μπαρκάρεις;''
''Ποιος μπαρκάρει;''
''Πώς θα μπαρκάρεις;''
Ήταν οι μόνιμες κουβέντες στα καφενεία των χωριών μας.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ