Το βιβλίο μοιάζει πράγματι να μυρίζει αλμύρα ενώ στις αρετές του είναι και η περιγραφή μιας Ελλάδας παλιάς και όμορφης, σίγουρα πολύ διαφορετικής από αυτή που γνωρίζουμε. Ο συγγραφέας όμως είναι και απλόχερος στην περιγραφή των δευτρεραγωνιστών του. Έχουν κι αυτοί εκτός από τους κεντρικούς ήρωες το μερίδιό τους στη δόξα, είναι πιστευτοί κι αν τους γδύσεις από τότε το ένδυμά τους, θα ανακαλύψεις σημερινούς ζωντανούς χαρακτήρες.Κι ακόμα κι αν σκεφτεί κανείς πως το «Γυμνό κορίτσι» γράφτηκε το 1964, μπορεί να το χαρακτηρίσει τολμηρό ή μάλλον ως βιβλίο που διαπνέεται από ερωτισμό.

Μεστός στις περιγραφές του ο Αθανασιάδης, μέσα από ποιητικό συχνά λόγο και εξαίρετα Ελληνικά που αποτελούν μίξη ντοπιολαλιών και τρέχουσας γλώσσας, παραδίδει εν τέλει έργο από κείνα που χαρακτηρίζονται κλασικά.