Ο Αντώνης είναι έτοιμος από καιρό να δεχτεί την πιθανότητα μιας αγάπης που αψηφά το χρόνο και το χώρο. Ευαίσθητος, αλαφροΐσκιωτος σχεδόν, αρνείται να αρκεστεί σε μια συμβατική ζωή και στον έρωτα δίχως πάθος, γιατί γνωρίζει πως δεν έχει ακόμα συναντήσει την αδελφή ψυχή του.

Ακόμη και πριν γνωρίσει από κοντά τη Φαίδρα, το "ξωτικό" του, ξέρει ότι η γυναίκα αυτή είναι, για καλό ή για κακό, το πεπρωμένο του.

«Ένιωσα σαν να κυλούσε μέσα στις φλέβες μου και μου τραγουδούσε, "μη σε νοιάζει, μην πονάς, είμαι κι εγώ σαν κι εσένα. Κι άμα τα λάθη σου αγαπάς, είναι σαν ν' αγαπάς εμένα!»