Γιατί σαν βρίσκεσαι ψηλά στην κορυφή, τότε δεν υπάρχει πλέον χρόνος, για να σκεφτείς τίποτα απ' όλα αυτά. Τότε κοιτάζεις και θαυμάζεις με έκσταση. Τότε ξανακοιτάζεις και ξαναθαυμάζεις με δέος. Και βλέπεις τον κάμπο και τα χωριά και βλέπεις τον ήλιο και τα βουνά, ψηλά και αγέρωχα, και θαρρείς πως όλα ντύθηκαν και στολίστηκαν στα γιορτινά, για να υμνήσουν το Κάστρο και το Αργυρόκαστρο, για να το τραγουδήσουν και να το μοιριολογήσουν αιώνια...
- Χωρίσαμε, όταν πια δεν γινόταν να μη χωρίσουμε και την ίδια στιγμή να μη δακρύσουμε και οι τρεις μαζί. Τα δυο αδέρφια έφυγαν κι εγώ έμεινα μοναχός, ένας σκληρός και αδυσώπητος χωρισμός. Τα δυο αδέρφια φεύγουν κατεβαίνοντας τα σκαλιά. Εγώ μένω ακόμα στην αίθουσα, προσπαθώντας να βάλω τάξη στην προσωπική μου μοναξιά.