Η ζωή, δεν είναι πάντα ή του ύψους ή του βάθους. Μπορεί να είναι και του ύψους και του βάθους ανά πάσα στιγμή. Αρκεί να ξέρεις να τη διακρίνεις πίσω από δυο χείλη κόκκινα.

«Mεγάλη λέρα ο Διαμαντής. Πουτάνας γιος. Γέννημα θρέμμα. Η μάνα του, λέγανε, είχε κι άλλα μπαστάρδικα, μα τον Διαμαντή είχε αποφασίσει να τον μεγαλώσει η ίδια. Μεγάλη καψούρα με τον πατέρα του, Διαμαντής κι αυτός, κι όταν γκαστρώθηκε ένιωσε ταραχή και λαχτάρα γι' αυτό που επρόκειτο να συμβεί».
Ο Διαμαντής... Ο γιος της Κούλας και το παιδί της Φανάρας. Η Φανάρα η Σμυρνιά... η αφέντρα των «οίκων της απωλείας». Κι η φιλενάδα της η Μερόπη, που αλώνισαν μαζί σχεδόν ολόκληρο τον προηγούμενο αιώνα.
Ο Φόρυς ο Ρίχτερ με τα αγαπητηλίκια του κι ο Λεό ο Τζερεμπράν που έβρισκε τις νότες με τα χέρια του.. Ο Βαγγέλας ο Λαλάς με τη φουστανέλα... Η μαντάμ Ρόζα και η Ζηνοβία, η Γιούλα και τα άλλα κορίτσια...
Ο κόσμος της Φανάρας, όπως τον άφησε κι όπως τον εποπτεύει από τον ουρανό...

Δεν ήταν ακριβώς πόρνη, δεν ήταν ακριβώς μητέρα, δεν ήταν ακριβώς επιχειρηματίας, κι ας ήταν και πόρνη και μητέρα κι ας είχε στήσει επιχειρήσεις που θα τις ζήλευαν και οι πιο επιτυχημένοι της πιάτσας, Ήταν η Φανάρα με τον μοναδικό της χαρακτήρα και την αμεσότητα της ανθρωπιάς της. Η Φανάρα και όλος ο θίασος που την περιβάλει και μας πάει πίσω στην αξέχαστη εκείνη εποχή που το ειδύλλιο της λογοτεχνίας με την ζωή στηριζόταν στην γνησιότητα των χαρακτήρων.