Η ΟΜΟΡΦΗ ΦΡΟΣΥΝΗ ΕΡΩΤΕΥΕΤΑΙ ΤΟΝ ΜΟΥΧΤΑΡ

Το φεγγάρι δεν είχε φανεί στον ουρανό και η νύχτα ήταν βυθισμένη στο σκοτάδι. Σκεφτική και αμίλητη, η κυρά-Φροσύνη είχε στυλώσει το βλέμμα της στην υγρή επιφάνεια της λίμνης.
«Τι σκοτεινά που είναι τα νερά... Λες και κρύβουν χιλιάδες μυστικά από τις ψυχές που σκεπάσανε μια για πάντα. Και πόσες, άραγε, τυραννισμένες ψυχές θα σκεπάσουν ακόμα...» μονολόγησε με φωνή λυγισμένη από την πίκρα.

Είχε πονέσει πολύ τον τελευταίο καιρό η όμορφη Γιαννιώτισσα. Σκόρπιες σκέψεις περνούσαν, η μια μετά την άλλη, από το μυαλό της. Ο άντρας της, ο Δημητρός, να την καταριέται καθώς φεύγει για τα ξένα... Ο Φραγκολεβαντίνος πραματευτής να της τάζει όσα φλουριά θέλει... Ο γιατρός Καραγιάννης να μπαίνει κρυφά στο σπίτι της... Ο κόσμος στα Γιάννενα να σιγοψιθυρίζει πως ατίμασε το στεφάνι της... Και ο Μουχτάρ, ο γιος του Αλή πασά, να της υπόσχεται πως θα την κάνει δική του, μόνο αν το θελήσει εκείνη... Ίσως αν έφευγε από τα Γιάννενα, θα μπορούσε να ησυχάσει. Μα, δε θα μπορέσει ποτέ να βρει αυτό που ποθεί πραγματικά η ψυχή της...