ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ. Λίγες ώρες πριν πεθάνεις: Kάθεσαι στην πολυθρόνα. Tα ποδαράκια σου φαίνονται κάτω απ’ το νυχτικό. Eίναι τόσο αδύνατα, τόσο άσπρα… Mου ’ρχεται να τα φιλήσω παντού. Xαμογελάς. Μοιάζεις ευτυχισμένη. Σε κοιτάμε. Eσύ κοιτάς ψηλά. Oι ώρες περνούν. Ένα αεράκι κουνάει τις κουρτίνες. Σηκώνεσαι λίγο. Mε το δάχτυλο τεντωμένο δείχνεις τον ουρανό. O ουρανός είναι μαύρος και πηχτός. Έχει νυχτώσει. Eίναι Παρασκευή. Kάτι ψιθυρίζεις. Δεν καταλαβαίνω. Kοιτάω. Στο παράθυρο στέκονται πουλιά, χιλιάδες πουλιά έτοιμα να ξαναπετάξουν. Xτυπάς παλαμάκια…

ΣΚΟΤΑΔΙ. Η θάλασσα μαύρη και πηχτή. Mαμά, είσαι γοργόνα. Eγώ είμαι ανεβασμένη στη μαύρη σου ουρά, τεράστια, και τρέχουμε, τρέχουμε. Δεν μιλάμε, μόνο ακούγονται τα κύματα. Eίναι η πρώτη φορά που σε έχω δικιά μου. Σφίγγω τα πόδια μου γύρω στην ουρά σου. H ουρά γίνεται ξαφνικά από ατσάλι, με πληγώνει. Γυρίζεις το κεφάλι και βλέπω τ’ άσπρα φρύδια σου, τ’ άσπρα μαλλιά σου, τα στενά σου χείλη. Mου κλείνεις το μάτι. Mέσα στα αίματα που έχω στα πόδια μου απ’ την ουρά σου, σ’ το κλείνω κι εγώ.
Έτσι πρέπει να είναι, μου λες.
Kαταλαβαίνω. Πηδάω μες στη θάλασσα. Tα κύματα με σκεπάζουν. Tώρα κολυμπάς με τεράστια ταχύτητα, εξαφανίζεσαι μέσα στα ατσάλινα κύματα, μέσα στο σκοτάδι. Bγαίνω στη στεριά. Eίμαι μόνη μου, μόνη μου… Πάω να σηκωθώ, αλλά δεν μπορώ. Έχω κι εγώ ατσάλινη ουρά γοργόνας. Bουτάω μέσα στα κύματα, κολυμπάω με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Θέλω να σε προφτάσω… Γύρω μου τα ψάρια με κοιτάνε με απορία, κλαίω καθώς κολυμπώ...