Το Πανηγύρι είναι το ορόσημο που σημαδεύει την έξοδο του ελληνικού θεάτρου από το γκέτο της ηθογραφίας, μέσα στο οποίο είχαμε μείνει αποκλεισμένοι για περισσότερο από εβδομήντα χρόνια. Κανένα άλλο έργο, νεοελληνικό έργο, δεν αποπειράθηκε να μιλήσει για τη μοναξιά, σαν καθοριστικό νόμο της ανθρώπινης ύπαρξης, σε γλώσσα τόσο οικεία, τόσο άμεση, τόσο πειστική.
ΘΟΔΩΡΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ, Ταχυδρόμος, 1982

Η Βέρα και Το Τάβλι δεν είναι απλά και μόνον οι τίτλοι δυο μονοπράκτων που παραπέμπουν στον μύθο των έργων του. Κατόρθωσε να τα αναπτύξει σε δύο σύμβολα της νεοελληνικής μεταφυσικής. Μέσα από δυο οικείες ιστορίες, αναγνωρίσιμες και κοινές αναδύθηκαν στην επιφάνεια οι ρίζες ενός λαού που βασανίστηκε να κρατηθεί και να επιβιώσει. Καμιά επιείκεια, κανένας οίκτος, καμιά ωραιολογία.
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ, Το Βήμα