Η μαμά μου κράτησε ένα παιδάκι μέσα της κι όταν ήρθαν στην Καισαριανή κι όταν βολεύτηκαν - πριν με φέρει εμένα στον κόσμο, έγραψε αυτές τις αναμνήσεις εκείνου του μικρού παιδιού που φύλαγε σαν φυλαχτό στην ψυχή της. Από παιδί άκουγα να λέει για το βιβλίο της κι οι φίλες τους το διάβαζαν το χειρόγραφο χέρι με χέρι. Όταν κάποια ώρα μου το εμπιστεύτηκε, έμεινε στο γραφείο μου καιρό. Νομίζαμε κιόλας πως οι γραμματιζούμενες φίλες τούκοβαν κάποια υπερβολή. Εμένα όμως οι υπερβολές μ' άρεσαν, ό,τι αντηχούσε την φωνή της Ζωίτσας. Κι ας παραπονιόταν η μαμά μου σαν νάβγαζα φωτογραφία από το οικογενειακό άλμπουμ. Την θεία Ανδρονίκη ας πούμε. Τα λαογραφικά δεν μ' άρεσαν. Κι άρχισα και τις ζουγραφιές, όπως τις έλεγε. Και τα βηματάκια της κόρης μου μπερδεύονταν με τις αναμνήσεις της γιαγιάς της που έλεγε πριν κοιμηθεί

Α. Κ.